In 1975 bracht Wim De Craene twee kleinkunstklassiekers uit: Brussel (met Rozane) en het nog straffere Alles is nog bij het oude (met Tim). Met dat laatste meesterwerk leek hij definitief op weg om de grootste Vlaamse chansonnier ooit te worden. Het draaide helaas anders uit, maar zijn muziek heeft de man meer dan overleefd.
Alles is nog bij het oude is een klassieker geworden, een classic album. Een plaat die je het best beluistert zoals hij bedoeld is. Op vinyl. Met trillende handen de plaat uit de hoes halen. De naald laten zakken op kant A. Afspelen. De plaat omdraaien. Kant B opzetten. En bidden dat de naald niet overspringt.
Want platen zijn er om naar te luisteren. Met je volle aandacht. Niet terwijl je de krant aan het lezen bent, op je smartphone tokkelt of ruziemaakt met je lief. Maar wel met je ogen dicht, op een zondagochtend.
